Wycieczki do Gruzji
Nowa strona - wersja mobilna
Imponujące krajobrazy, burzliwe dzieje, życzliwi ludzie i wyśmienita kuchnia. To wszystko i wiele więcej proponuje nam ten przepiękny i bliski nam Polakom kraj - Gruzja.
Wycieczki do Gruzji - terminy
Gruzja z polskim pilotem
GEOPLT | Wycieczka grupowa do Gruzji z polskim pilotem, 8 dni | 12.10.-19.10.19 | 885 € |
Uwaga - do odbycia wszystkich proponowanych wycieczek wymagana jest podstawowa sprawność fizyczna.
EYAND TRAVEL - warunki uczestnictwa - dokument PDF
SIGNAL IDUNA - ogólne warunki ubezpieczenia od kosztów leczenia - dokument PDF
SIGNAL IDUNA - ogólne warunki ubezpieczenia od kosztów rezygnacji - dokument PDF
Gruzja – wino i gościnność na Kaukazie
Gruzja w pigułce
Gruzja to państwo położone nad Morzem Czarnym, na tzw. Zakaukaziu, czyli na Kaukazie Południowym graniczące z Rosją, Armenią, Azerbejdżanem oraz Turcją. Jego terytorium jest w przeważającej mierze górzyste. Stolica Gruzji – Tbilisi liczy 1,2 mln mieszkańców. Najwyższym szczytem Gruzji jest Szchara licząca 5.193 m n.p.m. W zależności od przyjętej wersji dotyczącej granicy Europy i Azji całe terytorium Gruzji znajduje się w Azji, w Europie i w Azji lub według jednej z wersji – tylko w Europie.
Mieszkańcy Gruzji
Gruzja jest krajem wieloetnicznym. Spośród ok. 5 mln mieszkańców ok. 85% to Gruzini. Mieszka tu ponadto 7% Azerów, 6% Ormian, a także niewielki procent Rosjan, Osetyjczyków, Abchazów, Greków, Kurdów i Ukraińców.
Około 90% mieszkańców jest prawosławnych, pozostałe ok. 10%, w tym zamieszkujący Adżarię na granicy z Turcją Adżarowie wyznają islam. Jest także niewielki odsetek katolików i protestantów.
Językiem urzędowym jest mający własny alfabet język gruziński. Około pół miliona ludzi nie zna go jednak i włada jednym z 23 innych języków pochodzących z różnych rodzin językowych, w tym językiem azerbejdżańskim, armeńskim, abchaskim, osetyjskim, czy rosyjskim.
Kuchnia gruzińska
W całej Gruzji bardzo rozpowszechniona jest uprawa winorośli. Wina gruzińskie znane są na całym świecie. Na zachodzie kraju rosną figi, palmy, laury, oliwki i inne rośliny śródziemnomorskie. Cytrusy i granaty rosną nawet na ulicach Tbilisi.
Typowym daniem gruzińskim są chinkali – wypełnione mięsnym bulionem pierogi mające formę „sakiewki”. Aby je spożyć należy je umiejętnie nadgryźć, wypić sączącą się zupę ze środka i zakończyć zjedzeniem pozostałej reszty. Popularne są także szaszłyki (gruzińska nazwa mzwadi) z mięsa polewanego winem i opiekane na grillu opalanym winnymi gałęziami. Typową przystawką są oberżyny zapiekane z mielonymi orzechami włoskimi, czosnkiem i ziołami, podawane z jadalnymi nasionami z granatów (tzw. badridszani). Kolejnym daniem kuchni gruzińskiej jest czaczapuri – jest to okrągły placek zapiekany z nadzieniem serowym, często także z jajkiem, podawany z sosem adżika (pastą z czerwonej papryki z dodatkiem czosnku i ziół, bez pomidorów!) lub innymi dodatkami. Nie można także zapomnieć o chachy (czaczy), czyli wódce z winogron stanowiącej odpowiednik włoskiej grappy (40-60% alkoholu).
Najlepsza pora na podróż do Gruzji
Góry Kaukazu chronią Gruzję przed chłodnym powietrzem z północy, a Morze Czarne dostarcza do kraju ciepłe powietrze. Leżące w południowej Gruzji Góry Suramskie wyznaczają granicę klimatyczną tego kraju, którego zachodnia połowa leży w strefie klimatu podzwrotnikowego morskiego z dużą liczbą opadów rocznych, a wschodnia podzwrotnikowego suchego. Bardzo krótka i niestabilna pogodowo wiosna, gorące lato i uboga w śnieg zima powodują, że najlepszą porą na odwiedzenie Gruzji jest słoneczny i ciepły wrzesień. Także w pierwszej połowie października jest duża szansa na bardzo ciepłe i słoneczne dni.
Historia Gruzji
W okresie starożytnym na terenach dzisiejszej Gruzji istniało kilka organizmów państwowych. Między V w p.n.e. i VI w n.e. na terenach wschodniej Gruzji istniało państwo o nazwie Iberia. Z kolei wybrzeże Morza Czarnego na terytorium dzisiejszej Gruzji znane było starożytnym Grekom jako Kolchida – uznawane za pierwsze państwo gruzińskie.
W 66 r. p.n.e. obszar ten został podbity i włączony do Imperium Rzymskiego. W 337 roku Gruzja stała się drugim po Armenii państwem chrześcijańskim. Najazdy Mongołów, Turków, Arabów, Persów i Greków mające miejsce na przestrzeni kolejnych 1000 lat nie spowodowały utraty niezależności Gruzji, która szczyt swojej potęgi osiągnęła między XI a XIII wiekiem. Duży był wpływ kultury greckiej.
W 189 r. p.n.e. niemalże cały obszar Iberii został podbity przez Armenię. Niedługo potem sojusznik Armenii – władca Pontu Mitrydates Eupator włączył całą Kolchidę w skład swojego państwa. Nieco później oba państwa zostały podbite przez Rzymian, a następnie przez Persję.
Po wyparciu Arabów z całego Zakaukazia na przełomie IX i X wieku na terenie dzisiejszej Gruzji powstało kilka kolejnych państw feudalnych: Abchazja, Iberia (Kartlia), Karetia, Heretia i Tao-Klardżetia. Po licznych wojnach jakie toczyły się między nimi na przełomie IX i X wieku, w 1010 roku doszło do zjednoczenia Gruzji.
Od II połowy XI wieku Gruzja musiała mierzyć się z najazdami Turków, którzy do końca XI wieku podbili większą część jej terytorium. Do początku XII wieku królowi Dawidowi IV Budowniczemu udało się wyzwolić spod panowania Turków prawie wszystkie zajęte tereny. Nastąpił rozkwit życia ekonomicznego i kulturalnego, a Gruzja stała się polityczną potęgą. Wkrótce potem Dawid koronował się także królem Armenii. W chwili jego śmierci w 1125 roku Gruzja miała status lokalnego mocarstwa. Największą potęgą Gruzja stała się na przełomie XII i XIII wieku za czasów panowania prawnuczki króla Dawida – królowej Tamary. Po licznych podbojach terytorialnych, w tym po podbiciu części Azerbejdżanu w 1210 roku Gruzja osiągnęła największy w swej historii zasięg terytorialny. Nastąpił także rozwój kultury i rzemiosła artystycznego oraz handlu.
Niedługo potem nastąpiły najazdy Mongołów, w wyniku których Gruzja nagle utraciła swoją potęgę. Zależne od Gruzji niewielkie państwa oraz części Gruzji powoli oddzielały się od niej i przechodziły pod panowanie Mongołów. Dopiero za panowania Jerzego Wspaniałego w pierwszej połowie XIV w. Przywrócone zostały granice Gruzji z 1220 roku i zaprzestano płacenia daniny mongolskiemu najeźdźcy. Później nastąpiły jednak kolejne najazdy mongolskie, które na początku XV w. ostatecznie doprowadziły do rozpadu infrastruktury i gospodarki państwa.
W XV wieku otoczona ze wszystkich stron przez państwa muzułmańskie Gruzja stała się izolowanym krajem chrześcijańskim. Nastąpiła wówczas izolacja polityczna i gospodarcza, a w konsekwencji polityczny upadek i rozpad kraju na drobne państewka. Turcja i Persja podzieliły między sobą strefy wpływów na Zakaukaziu, w konsekwencji czego państwa gruzińskie znalazły się pod panowaniem tych dwóch mocarstw. Turcja i Persja chcąc zachować wzajemną równowagę i nie chcąc dopuścić do całkowitego przejęcia władzy nad przynależącymi do przeciwnika terenami gruzińskimi, pozwoliły na jako taką niezależność terenów gruzińskich.
W obliczu równoczesnego zagrożenia ze strony Turcji i Persji pojawienie się kolejnego mocarstwa w regionie – Mocarstwa Rosyjskiego, zostało pozytywnie odebrane przez Gruzinów, tym bardziej, że Rosja była Gruzji bliższa kulturowo i religijnie, a dotychczasowe doświadczenia Gruzji z Rosją były pozytywne. W 1783 roku w zamian za zobowiązanie Rosji do obrony jego terytorium Gruzja przyjęła protektorat Rosji, która już na początku XIX wieku włączyła terytorium Gruzji do swojego imperium. Nie spotkało się to jednak wtedy jeszcze z większymi protestami społecznymi.
Do 1864 roku gruzińska szlachta była zrównana w prawach ze szlachtą rosyjską i miała takie same możliwości awansu społecznego. Do tego czasu nie była także prowadzona na ziemiach gruzińskich rusyfikacja. Okres przynależności Gruzji do Rosji był także okresem rozwoju kulturalnego i gospodarczego. Dopiero po stłumieniu powstań muzułmanów na terenach północnego Kaukazu (w szczególności Czeczenów i Dagestańczyków) Rosja zmieniła swoja politykę wobec Gruzji traktując ją od tej pory jak podbite terytorium i wprowadzając na nim, podobnie jak na wszystkich innych podbijanych terenach proces szeroko rozumianej rusyfikacji.
Pod koniec XIX wieku na terenach Gruzji zaczęły pojawiać się ruchy rewolucyjne. Wybuch rewolucji nastąpił w krytycznym dla Rosji momencie - w 1905 roku. Po upadku Imperium Rosyjskiego w 1917 roku Gruzini ogłosili niepodległość i utworzyli Demokratyczną Republikę Gruzji, która przetrwała zaledwie do 1921 roku, do momentu podbicia przez Bolszewików. W 1922 roku Gruzja weszła w skład Zakaukaskiej, później Gruzińskiej Republiki Radzieckiej.
W 1931 roku Stalin wcielił Radziecką Republikę Abchazję do terytorium Republiki Zakaukaskiej, co spowodowało silny konflikt i w efekcie w latach 1992-93 wojnę w Abchazji, w wyniku której została ona znowu odłączona od Gruzji. Rosja przekraczała granice autonomii Abchazji i Osetii Południowej wkraczając na ich terytorium w celu „obrony” przed siłami gruzińskimi, uznając jednocześnie oficjalnie ich niepodległość. Wojska rosyjskie nadal stacjonują na ich terytorium. Chcąca z kolei doprowadzić do zakończenia konfliktu Gruzja jest oskarżana o wszczynanie nieuzasadnionych walk zbrojnych i bezzasadne używanie siły na ich terytorium.
Po rozpadzie ZSRR w 1991 roku Gruzja ogłosiła ponownie niepodległość. W 1992 roku prezydentem Gruzji został były radziecki minister spraw zagranicznych Eduard Szewardnadze, co poskutkowało wojną domową stłumioną przez niego. Dopiero w 2003 roku, kiedy to po sfałszowaniu wyborów miał zostać ponownie prezydentem, doszło do masowych protestów, w wyniku których Szewardnadze musiał ustąpić. Na jego miejsce został wybrany reformator Micheil Saakaszwili. W 2007 roku pojawiły się zarzuty korupcji i kłamstw wobec Saakaszwiliego, w wyniku których wyjechał do Niemiec, gdzie uzyskał polityczny azyl.
Wojna domowa w latach 90-tych spowodowała ogromne zniszczenia i upadek gospodarki kraju. Obecnie Gruzja zmaga się z silną korupcją i biedą, jednak przeprowadzane są reformy gospodarcze i kraj odzyskuje powoli kontrolę nad terenami, na których stacjonują wojska rosyjskie. Dzięki pomocy z zewnątrz udało się zlikwidować inflację i osiągnąć wzrost gospodarczy, który jednak nie dorównał jeszcze poziomowi z czasów Związku Radzieckiego, kiedy to Gruzja miała najwyższy PKB spośród trzech republik Kaukazu wyprzedzając wówczas nawet roponośny Azerbejdżan. Jedynie Abchazja i Osetia Południowa będące nieuznanymi państwami w państwie są nadal kontrolowane przez Rosjan i separatystów.
Informacje o Gruzji - dokument PDF
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |